)
Taško Načić je legendarni glumac srpskog glumišta, majstr komedije i groteske. Bio je rođeni komičar. Bio je korpulentan, visok preko 190 cm, sa poluspuštenim kapcima i karakterističnim naglašenim obrvama, svakoj svojoj ulozi podario je lični pečat.
Rođen je u Kruševcu 7. aprila 1934. godine. Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, u klasi profesora Mate Miloševića. Debitovao je na pozorišnim daskama još na drugoj godini studija. Tada je glumio u predstavi Romeo i Julija u Narodnom pozorištu. Posle toga je glumio u pozorištu “Boško Buha” i ubrzo prešao u novoosnovani Atelje 212 u kom će ostati do kraja svog života. Skoro trideset godina je bio član sjajne ekipe glumaca, koji su činili neponovljivi “ateljeovski” duh. Zajedno sa Zoranom Radmilovićem igrao je u predstavi Radovan Treći i Kralj Ibi.
Taško je odigrao 62 pozorišne uloge, snimio je 26 filmova, brojne serije, drame i ekranizacije pozorišnih predstava. Film Davitelj protiv davitelja iz 1984. godine vinuo ga je u visine i doneo mu mnoge nagrade. Maestralno je odigrao glavnu ulogu infantilnog i stidljivog Pere Mitića, koji je dvostruka ličnost. Preko dana je dobroćudni prodavac karanfila koji obožava krempite, a noću se transformiše u davitelja žena koje ne vole karanfile, jer “ko ne voli karanfile ne treba da živi”.
Posle ovog filma njegov nerazdvojni drug i kolega Milan Butković našalio se sa njim. Rekao mu je: “Taško, sine, da te zamolim nešto. Omacila mi se mačka, pa ako možeš da mi podaviš mačiće!” Upečatljivu ulogu lovca imao je u filmu Ko to tamo peva. Publika ga pamti i po seriji Bolji život u kojoj je igrao službenika Božidara Majkovića.
Glumci su govorili da je privatno bio tih, jednostavan i skroman čovek koji se nije preterano eksponirao u javnosti. Smatrao je da je najvažnije da nijedan njegov gledalac ne ostane ravnodušan posle njegove uloge. Poznata je i njegova kultna rečenica: “Uvek volim da radim ono što mislim da ne umem”.
Taško Načić je preminuo 26. marta 1993. godine u Beogradu. Ovog gorostasa srpskog glumišta zauvek ćemo nositi u srcu, jer je uspevao da nas nasmeje i u teškim vremenima.
Taško Načić je legendarni glumac srpskog glumišta, majstr komedije i groteske. Bio je rođeni komičar. Bio je korpulentan, visok preko 190 cm, sa poluspuštenim kapcima i karakterističnim naglašenim obrvama, svakoj svojoj ulozi podario je lični pečat.
Rođen je u Kruševcu 7. aprila 1934. godine. Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, u klasi profesora Mate Miloševića. Debitovao je na pozorišnim daskama još na drugoj godini studija. Tada je glumio u predstavi Romeo i Julija u Narodnom pozorištu. Posle toga je glumio u pozorištu “Boško Buha” i ubrzo prešao u novoosnovani Atelje 212 u kom će ostati do kraja svog života. Skoro trideset godina je bio član sjajne ekipe glumaca, koji su činili neponovljivi “ateljeovski” duh. Zajedno sa Zoranom Radmilovićem igrao je u predstavi Radovan Treći i Kralj Ibi.
Taško je odigrao 62 pozorišne uloge, snimio je 26 filmova, brojne serije, drame i ekranizacije pozorišnih predstava. Film Davitelj protiv davitelja iz 1984. godine vinuo ga je u visine i doneo mu mnoge nagrade. Maestralno je odigrao glavnu ulogu infantilnog i stidljivog Pere Mitića, koji je dvostruka ličnost. Preko dana je dobroćudni prodavac karanfila koji obožava krempite, a noću se transformiše u davitelja žena koje ne vole karanfile, jer “ko ne voli karanfile ne treba da živi”.
Posle ovog filma njegov nerazdvojni drug i kolega Milan Butković našalio se sa njim. Rekao mu je: “Taško, sine, da te zamolim nešto. Omacila mi se mačka, pa ako možeš da mi podaviš mačiće!” Upečatljivu ulogu lovca imao je u filmu Ko to tamo peva. Publika ga pamti i po seriji Bolji život u kojoj je igrao službenika Božidara Majkovića.
Glumci su govorili da je privatno bio tih, jednostavan i skroman čovek koji se nije preterano eksponirao u javnosti. Smatrao je da je najvažnije da nijedan njegov gledalac ne ostane ravnodušan posle njegove uloge. Poznata je i njegova kultna rečenica: “Uvek volim da radim ono što mislim da ne umem”.
Taško Načić je preminuo 26. marta 1993. godine u Beogradu. Ovog gorostasa srpskog glumišta zauvek ćemo nositi u srcu, jer je uspevao da nas nasmeje i u teškim vremenima.